Kamakailan lamang, isang malungkot at hindi inaasahang trahedya ang naganap sa Ninoy Aquino International Airport (NAIA) Terminal 1. Isang SUV ang biglang umarangkada at sumalpok sa mga taong naghihintay, nakatayo, o nakapila sa labas ng paliparan. Sa kasamaang-palad, dalawa ang nasawi sa insidente, kabilang na ang isang limang taong gulang na batang babae—ang kaisa-isang anak ng isang Overseas Filipino Worker (OFW) na noon ay dapat sana’y naghahatid lang sa kanyang ama. Ngunit ang dapat sanang huling yakap ay nauwi sa permanenteng paalam na hindi na kailanman mauulit.
Lubos ang sakit at pighati na iniwan ng insidente, hindi lamang sa pamilya ng mga biktima kundi sa buong sambayanan, lalong-lalo na sa mga OFWs na siguradong nakakarelate sa kalungkutang nadarama ng ama. Muling nabuksan ang mga sugat na matagal nang dinadala ng mga OFW at ng kanilang mga pamilya—ang realidad ng sakripisyo, pangungulila, at madalas ay peligro na kaakibat ng buhay sa malayo.
Ang Buhay OFW: Isang Habambuhay na Pagsubok
Hindi biro ang buhay ng isang OFW. Bukod sa mabigat na responsibilidad na kanilang ginagampanan sa ibang bansa, dala nila araw-araw ang lungkot ng pagkakawalay sa mga mahal sa buhay. Ginagawa nila ito para lamang sa layuning makapagbigay ng mas maayos na kinabukasan sa kanilang pamilya. Isa itong pangarap na pinagbabayaran ng malayo sa kanilang mga anak, magulang, at asawa—mga panahong hindi na maibabalik.
Ang pagbabakasyon ng isang OFW ay tila isang piyesta sa kanilang pamilya. Isang pagkakataon para muling buuin ang nawalang oras, para muling maramdaman ang init ng pagmamahal sa loob ng tahanan. Ngunit gaano man kasaya ang pagbabalik, kasabay nito ay ang pait ng panibagong pamamaalam. Kadalasan, sa huling araw ng bakasyon, umiiyak ang buong pamilya—lalo na ang mga anak na hindi pa mulat sa lalim ng sakripisyong ito. Mas masakit pa rito ay ang pagkakataong hindi na muling magkikita, gaya ng sinapit ng amang OFW sa insidente sa NAIA. Walang salita ang sapat upang ipinta ang sakit ng mawalan ng anak, lalo’t sa ganitong klaseng trahedya.
Korapsyon at Kapabayaan: Mga Posibleng Sanhi ng Trahedya
Lumutang din ang mga tanong ukol sa kaligtasan ng mga pasilidad sa paliparan. Ayon sa ilang nakasaksi at mga eksperto, tila mahina at mababaw ang pagkakagawa ng mga bollard o mga barrier sa labas ng Terminal 1. Kung ang mga ito ay naitayo nang may sapat na lalim at matibay na materyales, malamang ay napigilan ang pag-arangkada ng SUV at hindi sana ito nauwi sa sakuna.
Isa ito sa mga problema na madalas isinisisi sa sistematikong korapsyon sa bansa. Ang perang dapat sana’y nailaan sa matibay at ligtas na pasilidad ay tila napupunta sa bulsa ng iilan. Maging ang simpleng parking slots ay pinupuna rin—marami ang nagsasabing mas ligtas sana kung ginawang reverse parking ang disenyo, kung saan ang likod ng sasakyan ang nakaharap sa mga tao. Sa ganitong paraan, mas mababawasan ang posibilidad ng biglaang pag-arangkada na maaaring makasagasa.
Pagsusuri sa Proseso ng Lisensya
Bukod sa pasilidad, isa rin sa mga dapat pagtuunan ng pansin ay ang kakayahan ng mga drayber. Marami ang nananawagan sa Land Transportation Office (LTO) na muling repasuhin ang kanilang sistema sa pagbibigay ng lisensya. Dapat tiyakin na ang bawat drayber ay hindi lamang marunong magmaneho kundi may sapat na kaalaman sa responsableng pagmamaneho, lalo na sa mga lugar na maraming tao gaya ng paliparan.
Panawagan sa mga Drayber: Disiplina at Alerto
Mahalaga ang papel ng mga drayber sa kaligtasan ng bawat isa sa lansangan. Dapat ay palaging alerto at may disiplina, maging sa simpleng mga lugar gaya ng parking area. Huwag iasa ang kapalaran ng iba sa pagmamadali o kapabayaan. Siguraduhing nasa maayos na kundisyon ang isipan at katawan bago humawak ng manibela. Kung hindi pa bihasa sa pagmamaneho, huwag ipilit upang maiwasan ang sakuna.
Sa huli, ang trahedyang naganap sa NAIA ay isang paalala na ang ating mga pampublikong pasilidad, sistema ng transportasyon, at disiplina bilang mamamayan ay may malaking epekto sa ating kaligtasan. Higit sa lahat, ito ay isang matinding dagok sa isang amang OFW na ang tanging layunin lamang ay mabigyan ng magandang buhay ang kanyang anak—anak na ngayon ay wala na. Sa bawat OFW at pamilyang Pilipino, ito ay panibagong hamon at panawagan sa mas ligtas, mas disiplinadong, at mas makataong lipunan.
Discussion about this post