Ang barangay assembly, isang mahalagang institusyon ng demokrasya sa ating mga lokal na komunidad, ay nagiging kasangkapan na ngayon ng mga politiko upang isulong ang kanilang personal na interes.
Ang layunin ng barangay assembly ay magbigay ng espasyo para sa mga residente ng barangay upang magtipon, talakayin ang mga isyung lokal, at makilahok sa proseso ng pagdedesisyon para sa kabutihan ng buong komunidad. Subalit, sa kasalukuyang kalakaran, tila ang mga barangay assembly ay nagiging hindi opisyal na caucus ng mga tatakbong politiko.
Sa halip na pag-usapan ang mga mahahalagang isyu sa barangay—tulad ng mga proyekto sa komunidad, kalinisan, seguridad, at pangangailangan ng mga residente—ang mga ganitong pagtitipon ay nagiging entablado ng mga politikong may ambisyon sa darating na halalan.
Ang mga tunay na isyu ng komunidad ay natatabunan ng mga pabor at pangakong walang katiyakan. Sa ganitong sistema, ang transparency at participatory governance na dapat sana’y layunin ng barangay assembly ay nawawala, at ang tiwala ng mga mamamayan sa prosesong ito ay patuloy na bumababa.
Kung ang mga pagtitipon na ito ay nagiging pulitikal na caucus, paano pa magiging makabuluhan ang mga diskusyon tungkol sa mga tunay na pangangailangan ng barangay? Ang mga botante ay napipilitang makinig sa mga platapormang hindi naman direktang nakakatulong sa kanilang araw-araw na buhay.
Sa huli, ang barangay assembly ay para sa mamamayan—hindi para sa mga politiko.
