Sa tuwing dumarating ang panahon ng halalan sa Pilipinas, isang tanong na hindi maiiwasang itanong ng mga botante ay: Puwede bang manalo ang isang kandidato kahit wala itong perang pangkampanya? Sa isang bansa kung saan ang politika at ekonomiya ay magkasabay na umiinog, tila ba ang sagot ay malinaw: mahirap. Ngunit, ito ba ay isang wastong pananaw, o isang hindi matitinag na tradisyon na hindi na dapat pagdaanan pa ng mga botante?
Tradisyon ng Politikal na Pondo
Sa kasalukuyang sistema, ang mga kandidato na may malalaking pondo ay may higit na pagkakataon na makilala at makapaghatid ng kanilang mensahe sa nakararami. Ang mga TV ads, radio commercials, at malalaking miting de avance ay karaniwang naisusulong sa mga may kakayahang magbayad ng malaking halaga. Ito ay isang malinaw na halimbawa ng kung paano nagiging pribilehiyo ang pagkakaroon ng pera sa politika. Hindi maikakaila na sa mga pondo ng kampanya, ang isang kandidato ay nakakakuha ng medyang pansin, at pati na rin ang tiwala ng mga botante.
Ngunit ang tanong ay, “Ito ba ang dapat na maging batayan sa pagbuo ng isang gobyerno?” Kung ang isang tao ay magaling at may malasakit sa kanyang bayan ngunit hindi kayang gumastos ng malaki para sa kampanya, hindi ba’t makatarungan na bigyan siya ng pagkakataon?
Pagbabago ng Kaisipan ng mga Botante
Marahil, ang pinakamalaking hamon ay nasa pagbabago ng kaisipan ng mga botante. Ang nakagawian ng nakararami na “pera ang sukatan ng kredibilidad” ay isang malalim na nakatanim na pananaw. Dito pumapasok ang edukasyon sa politika. Kung matututo ang mga botante na suriin ang mga kandidato batay sa kanilang mga kakayahan, prinsipyo, at track record at hindi lamang sa laki ng kanilang pondo, maaari silang makapagbigay ng mas makatarungang desisyon sa araw ng halalan.
Mahalaga ring mapalaganap ang ideya na hindi nasusukat sa materyal na bagay ang malasakit ng isang kandidato. Ang tunay na serbisyo publiko ay hindi nakasalalay sa halaga ng mga ad at propaganda. Sa pamamagitan ng mas maraming forum at aktibong kampanya na nakatuon sa mga isyu at hindi sa pagbabayad sa mga patalastas o mas malala – sa pamimili ng boto, unti-unting mababago ang pananaw ng mga tao.
Ang Pagkakaroon ng Pantay na Pagkakataon
Sa huli, ang tunay na layunin ng halalan ay magkaroon ng pantay-pantay na pagkakataon para sa lahat ng kandidato. Ang isang demokratikong proseso ay hindi dapat magpabor sa mga may kaya, kundi magbigay daan sa bawat mamamayan na maglingkod, anuman ang kanilang kalagayan sa buhay. Kung ang mga kandidato ay may malasakit at tunay na hangarin para sa ikabubuti ng nakararami, bakit hindi sila dapat bigyan ng pagkakataon na maglingkod?
Bagamat mahirap alisin ang impluwensiya ng pera sa politika, hindi ito nangangahulugang dapat na itong maging tanging batayan sa pag-pili ng mga lider. Ang tunay na pagbabago ay magsisimula sa mga botante—ang bawat isa sa atin. Sa pamamagitan ng edukasyon at masusing pagsusuri sa mga kandidato, maipapakita natin na hindi lang sa salapi nasusukat ang kahusayan sa pamumuno. Kung ang bawat botante ay magsisilbing maalam at matalino sa kanyang desisyon, ang tunay na serbisyo publiko ay magkakaroon ng pagkakataon na magtagumpay, hindi dahil sa pera, kundi dahil sa malasakit at dedikasyon ng isang lider.
Sana, darating ang araw na ang mga botante ay bumoto hindi batay sa yaman ng isang kandidato, kundi batay sa kanyang prinsipyo, kakayahan, at tunay na malasakit sa bayan.
Discussion about this post